Sloeproeivereniging Trewes Friesland

HT Race T3

Ster inactiefSter inactiefSter inactiefSter inactiefSter inactief
 

Vrijdag 3 juni, de dag na Hemelvaart. Zoals ieder jaar staat weer de roeiuitdaging van het Jaar op het programma, de Harlingen – Terschelling race. Een race waarmee ik de afgelopen tien jaar een soort haat –liefde verhouding heb opgebouwd. Meedoen betekent afzien, je grenzen verleggen. De nodige lichamelijke ongemakken ervaren, als blaren op handen en billen en spieren die protesteren. Met de nodige zenuwen die tevoren parten spelen beslist geen pretje. Maar niet meedoen is ook geen optie. Als roeier is dit de ultieme uitdaging, om de race samen met je team tot een goed einde te brengen. Hierbij het gevecht aangaand met de elementen en alle ellende trotserend. Bovendien wist een ex-roeister me te overtuigen dat het bier lang niet zo goed smaakt wanneer je niet geroeid hebt. Voldoende redenen dus om weer in die sloep te stappen.

Om 11.25 viel voor ons het start schot. Vanuit een lastige start positie lukte het ons toch om goed weg te komen. Met de Tréwes 1 naast ons gingen we als een speer de richting de havenmond. Hier kwamen we op het woelige water van de Pollendam terecht. Van voorgaande edities wist ik dat het hier behoorlijk tekeer kon gaan en dat was dit jaar niet anders. De harde wind, kracht vijf tot zes tegen en de stroming mee, zou garant staan voor een behoorlijke deining. Nadat we de Pollendam goed door waren gekomen nam de golfslag alleen nog maar toe. Met grote regelmaat kregen we een golf over ons heen en al snel hadden we geen droge draad meer aan. Nadat ik net de opmerking had gemaakt ”we zijn toch geen mietjes! “ kwam er een grote roller midscheeps over stuurboord aan, zo in mijn schoot geworpen. Hiermee werden ook mijn tot dan toe droge schoenen verspeeld.

Al zwoegend gingen we verder, soms ook lachend omdat het belachelijk was dat het zo hard waaide en dat er zulke hoge golven stonden. Regelmatig riep ons stuurman; houdt je vast! Terwijl er voor ons maar één ding opzat en dat was met beide handen de riem bedwingen. Ik zat regelmatig in mezelf op de organisatie te voeteren, met het idee dat ze ons veel te laat hadden laten starten. Dat het ons nooit zou lukken om met deze omstandigheden op tijd het Schuitengat te bereiken. Dat ze er misschien nog vanuit gingen dat we het top team van jaren geleden in de sloep hadden zitten. Het team waar we grote successen mee hadden behaald. Maar wanneer ik dan om me heen keek en andere kleinere sloepen dapper door zag gaan, wist ik dat ik niet moest mopperen. Ik kon niets anders dan trots zijn op de stoere dames die nu deel uitmaakten van het team. Er werd geen kick gegeven onderweg, alle pijntjes werden verzwegen en met een ijzeren discipline werd er door gebikkeld.

Op een gegeven ogenblik vroeg een teamgenote aan de stuurman of we al bijna bij de West Meep waren, met het ferme antwoord; nee, nog lang niet, werd mijn angstige vermoeden bevestigd. Het schoot voor geen meter op, dit ging nog een eeuwigheid duren. Terwijl iedereen deze informatie op zijn manier verwerkte, was er wederom niemand die een kick gaf. Geconcentreerd werd er door geroeid, iedere keer goed lettend op de golven, proberend de juiste cadans te bewaren. Juist door dit geconcentreerde roeien raak je in een soort trance, het besef van tijd raak je helemaal kwijt. Daarom draag ik ook bewust geen horloge, dan zou je hard gillend gek worden wanneer je na twee uren roeien nog niet eens halverwege blijkt te zijn!
Na een hele poos, kwam hij uiteindelijk dan toch, de kardinaal boei tussen Vlieland en Terschelling. Met het ronden van deze boei wist ik dat we in het laatste deel van het traject kwamen. Nog even bikkelen in de Vliestroom en daarna door het Schuitengat richting Terschelling. Terwijl ik dit schrijf klinkt het zo eenvoudig, men neme de afslag en dan bestemming bereikt. Helaas bleek er in het Schuitengat, zoals verwacht weinig water te staan. De zandbanken moesten als hindernissen genomen worden. Met de onderkant van de sloep schuurden we over de bodem. Alle mankrachten waren nodig om de sloep er over heen te trekken. Hier beseften we vooral dat we mazzel hadden dat we tevoren nog een aantal sloepen voorbij waren gegaan. Was dit niet gebeurd dan hadden we hen op dit smalle deel van de route nooit voorbij kunnen komen. De kans dat we dan vast zouden komen te zitten was daarmee alleen maar groter geweest.

Na het nemen van de zandbanken bestond er geen twijfel meer, we zouden het gaan halen. Met vereende krachten en nieuwe moed zetten we door. We moesten nog zigzaggend een aantal geulen door voordat we koers konden zetten naar de haven mond van Terschelling. Gelukkig kwam er dan toch een einde aan het oneindig lijkende groene strand en kregen we de Brandaris en de pier in ons vizier. Wederom garant staande voor het Fishermans friend moment. Met betraande ogen werd de pier gerond. Nog even en dan zou voor ons het verlossende eindsignaal voor ons klinken.

Na 4 uur en 41 minuten roeien vielen we compleet leeg over de finish. We hadden het gehaald! Opgelucht legden we ons sloep langszij bij een andere sloep. Eerst bij elkaar inventariserend hoe we het ervan af hadden gebracht. Uiteindelijk besloten we de sloep te verlaten. Al klunend via 5 andere sloepen, wisten we de kade te bereiken, welke we via een ladder op moesten klimmen. Na alle ontberingen kon dit er ook nog wel bij! Gelukkig lag ons charterschip waar we het weekend op zouden verblijven dichtbij afgemeerd. Na een heerlijke douche werden we weer een beetje mens. Zo langzamerhand begonnen de praatjes te komen en werden de ervaringen met de andere roeiers uitgewisseld. Voorzichtig werd het eerste biertje genomen en inderdaad het smaakte prima.

Na een gezellige vrijdag avond aan boord van het schip volgde de zaterdag. Voor de middag werd er door ons vereniging een touwtrek wedstrijd op het Groene strand georganiseerd. Dit vanwege het feit dat ons vereniging 30 jaar geleden als touwtrek vereniging was begonnen. Na deze sportieve strijd stond er aan het eind van de middag een BBQ voor ons klaar op het schip. Nadat ieder het zich goed had laten smaken, vertrokken we tegen achten richting de feest tent waar de prijsuitreiking zou plaatsvinden. Hier mocht ik een medaille in ontvangst nemen omdat ik de HT voor de tiende keer had volbracht. Nadat alle jubilarissen hun medailles in ontvangst hadden genomen volgde de uitslag.

Ik had zelf geen hoge verwachtingen en verwachte dus ook niet dat we bij de eerste tien genoemd zouden worden. Gelukkig bleek ik het bij het verkeerde eind te hebben. We waren vierde geworden! Uitzinnig van vreugde gingen we met het gehele team richting podium om de beker in ontvangst te nemen. Hierna werd er volop feest gevierd. Na een correctie achteraf bleek dat we vijfde waren geworden maar ook hier waren we dik tevreden mee.
Ik heb het weer als een feest ervaren, en ben er trots op om deel uit maken van zo’n groep unieke mensen. Waarbij iedereen zijn bijdrage heeft geleverd om er een fantastisch weekend van te maken. Als het een beetje kan ben ik volgend jaar weer van de partij!

TB

Sloeproeivereninging Tréwes
ADRES:
Harmen van Meekeren
Easterboarn 5
8495 NB Aldeboarn
Email: bestuur@trewes.nl

Privacy verklaring