Vrijdag 14 mei is het weer zover, de race der races de HT. De weersomstandigheden zijn perfect te noemen, windkracht 2 vanuit noordelijke richting, aangename temperatuur, een zo goed als blauwe hemel, en een vlakke zee. Wat kan een mens zich nog meer wensen???
Er waren weer veel bekenden naar Harlingen gekomen om ons aan te moedigen en succes te wensen. Het ontbreekt je alleen aan tijd om iedereen even persoonlijk te spreken, en de waardering voor hun komst uit te spreken. Dus bij dezen: Supporters bedankt voor jullie aanwezigheid, dit doet ons erg goed!
Dan de start om 11.05. Met startnummer 80 liggen we het dichtst aan de kant van de kade en het schip van de Kustwacht waar het startsein vandaan gegeven wordt. Vanaf dit schip worden we nog aangemoedigd door Nynke Wassing, een ex- roeister van ons. Vanuit deze positie starten is niet het meest ideale en bij het uitgaan van de haven zitten we al boven op het roer van een voorganger. Zodra we de ruimte hebben gaan we voorbij. Waar we de Pollendam van voorgaande jaren kennen als een moeilijk begin, vanwege de vreemde golfslag, zo gemakkelijk roeien we hier succesvol door. Voor mijn gevoel bereiken we al redelijk snel de Blauwe Slenk en kunnen we mooie lange slagen maken. Stiekem heb ik in mijn achterhoofd dat het ons toch op z’n minst moet lukken om ons snelst geroeide tijd van 3.10 te evenaren. Bovendien moet het onder deze omstandigheden toch “een piece of koekje zijn” om naar de andere kant te raggen? Zeker in vergelijking met de beruchte training van 3 mei, waarbij we samen met de T 1 van Lemmer naar Terhorne roeiden, met windkracht 5, pal tegenwind en een roeitijd van 3 uur en 3 kwartier, moesten we dit toch kunnen klaren?
Helaas bleek dit toch iets te gemakkelijk gedacht. Na de magische grens van 2 uren roeien, schijnt er sinds ons roei uitdaging in Kampen, een signaaltje binnen te komen, waarop ons lichaam zegt dat het genoeg is geweest, en dat het verlangt naar een douche en massage. Op de één of andere manier worstelt iedereen zich hier doorheen, maar echt lekker loopt het na die twee uren niet meer. Ik had mijn hoop nog gevestigd op een gelletje, waarop ik na het innemen, net als Pop Eye, weer helemaal mijn mannetje zou staan. Waarschijnlijk waren mijn verwachtingen toch wat te hoog gespannen, want dit goedje gaf niet het beoogde resultaat. Terwijl we proberen stug door te roeien gebeurt er van alles om ons heen. Zo zijn er dit jaar veel bootjes om de sloepen te volgen, jammer dat zij soms meer deining veroorzaken dan ons lief is. Vaak is het bootje al in geen velden of wegen meer te bekennen, en worstelen wij nog met de K.. golven die deze veroorzaakt heeft. Ook worden we op een negatieve manier toegeschreeuwd, door een meisje met een megafoon, dat krijst dat we niet sneller mogen gaan maar vooral langzamer en de sloep niet in mogen halen waar, denk ik, haar vader in zit. Waarop Suzanne zegt; het klinkt net alsof er een meeuw wordt vermoord! Ons gedachten zijn allemaal dezelfde; pak dat kind die megafoon af! Door alles wat er om je heen gebeurd ben je snel afgeleid en is het moeilijk om je te blijven concentreren.
Wanneer we uiteindelijk op het deel van de route zijn tussen Vlieland en Terschelling, en waarop ik denk dat het nu niet zolang meer zal duren. Krijgen we nog te maken met woelig water waarop het lastig roeien is. De diverse stromingen komen hier bij elkaar en de wind vanaf de Noordzee draagt ook nog eens zijn steentje bij. Het duurt dan ook nog een hele tijd voordat we het strand van de Noordvaarder over ons rechter schouder zien. Uiteindelijk komen we dan in het Schuitegat terecht waar we het laatste deel van de race stroming tegen hebben, maar waar het water vlakker is. Al snel komen hier allerlei sloepen samen die gelijktijdig door de smalle, ondiepe geul moeten. Het lijkt dan ook meer op file roeien, en in één lange sliert gaan we achter elkaar aan. Als het even kan proberen we nog wat sloepen voorbij te gaan. Dit levert het nodige geharrewar over en weer op, en als blikken konden doden was dit één groot massagraf. Zodra er weer meer ruimte is, proberen we weer wat gang te maken. In de luwte van het eiland loopt de temperatuur snel op. Terwijl bij ons aan boord de Friese vlag er voor dood bij hangt, zo hangt bij mij persoonlijk de vlag er ook voor. Gerrit moedigt ons nog aan en zegt dat het niet lang meer gaat duren. We moeten dan nog door de Z bocht die voor het Groene Strand ligt. Uiteindelijk komt dan toch de pier, met al zijn toeschouwers erop in zicht. We worden van alle kanten toegejuicht en aangemoedigd, hier doen we het voor. Dan nog het laatste stukje tot aan de finish, door de aanwezigheid van al het publiek weten we de laatste meters nog redelijk krachtig te roeien. Omdat het eindsignaal niet voor ons duidelijk was, was Gerrit degene die moest zeggen. Stop maar Froulje, jim binne der! Kompleet kapot vallen we over ons riemen. Wat een K…. wedstrijd. En wat een K…. eind. We laten ons richting de andere sloepen drijven, nog niet in staat iets te zeggen. Na een poosje komen alle hoofden weer omhoog en word er bij elkaar geïnformeerd hoe het gaat. Bij de meesten staat het hoofd op barsten van de koppijn. Ruggen zijn gebroken, en ledematen willen niet meer mee werken. De darmen protesteren en krampen gemeen samen. We zijn onszelf weer flink tegen gekomen.
Nadat we door de haven meester groen licht hebben gekregen om door te varen naar de trailerhelling, peddelen we rustig die kant op. Bijna niet meer in staat om je riem goed vast te houden. Zodra we bij de steiger aanleggen willen we zo snel mogelijk uit de sloep, zodat we weer even ons benen en rug kunnen strekken. De moeder van Suzanne staat klaar op de kant om Suzanne te verwelkomen en haar te feliciteren met haar 10 de geroeide HT. Nadat de sloep uit het water was gehaald, werd het voor ons tijd om te douchen. Onze douche spullen en schone kleding waren door de ouders van John meegenomen naar Terschelling. Dit was dus zeer prettig geregeld. Wederom kwamen we tot de conclusie dat de douches in het gebouw bij het haventerrein heerlijk zijn, alleen dat het zo jammer is dat je er zo’n eind voor moet roeien om ervan te kunnen genieten. Na het douche ritueel is het tijd om de fietsen bij de verhuur op te halen, en richting camping te vertrekken. Na een eind te hebben gelopen richting centrum, en bij de fietsen verhuur aangekomen te zijn, blijken hier mountain bikes voor ons klaar te staan. Erg leuk, alleen hebben ze als nadeel dat er geen bagage drager op zit, en geen verlichting. Dus wanneer je denkt dat je het hebt gehad, begint de volgende beproeving om met je bagage op je rug en schouders gehangen, richting camping te fietsen. Hier aangekomen blijkt dat er geen koelkast is geregeld. Aangezien we nu ondertussen toch echt wel zin hebben in een koud biertje, improviseren we met duck tape snel een stop op de wasbak, laten we deze vol lopen met koud water, en leggen we hier de flesjes in. Na ons slaapplaatsen te hebben ingericht, is het bier ondertussen iets gekoeld, en laten we het ons goed smaken.
Na het eten van de warme maaltijd die door Hotel Oepkes op de camping is bezorgd, koelt het buiten steeds verder af en is het niet echt aangenaam meer te noemen. Om hier verandering in te brengen word de houtkachel door John aangezet,en weet hij binnen de kortste keren te zorgen voor een flinke fik in de voormalige betonning. Terwijl een grote groep zich rondom dit vuur schaart, zijn er altijd een aantal die weer anders dan anders willen. Ook zij scharrelen van een ander terrein een kachel op en gaan hier met het gesprokkelde, uit het bos geroofde hout een vuurtje stoken. Natuurlijk weten ze de boel weer te overtreffen, en verdwijnen er hele boomstammen in de kachel. Om nog eens duidelijk te maken dat het bij hen veel warmer is, zitten ze in T-shirt ervoor. Op een gegeven moment is er een grote groep die besluit het nachtleven op West nog even in te gaan. Bij de Braskoer treffen we vele andere bekenden uit de roei wereld en kan er nog volop bijgepraat worden. Ook de dansvloer is op een gegeven moment niet meer veilig omdat een heel aantal van ons zich hier nog flink op uit leeft. Het terug fietsen zonder verlichting naar de camping, was een uitdaging op zich. Gelukkig dat het licht van de Brandaris steeds voorbij kwam, om je iets bij te lichten. Hierna snel de slaapzak in, en maar hopen dat je het niet te koud zou krijgen.
Zaterdag 15 mei
Het mooie van een natuurcamping is dat je midden in de natuur staat. Nadeel is dat alle vogels al vroeg van zich laten horen. Bovendien voelden ze zich natuurlijk bedreigd, en waren ze bang dat er geen bos meer zou blijven staan met al dat gezaag en gesnurk. Uitslapen is er dus niet echt bij. Toch nog maar even blijven liggen tot het een christelijke tijd is om op te staan. Hierna genieten van een lekkere douche, zodat we weer fris en fruitig bij het ontbijt aan kunnen schuiven. Rond 10 uur vertrekken we met de gehele groep richting Hotel Oepkes, om daar te kunnen genieten van het ontbijt buffet. Bovendien maakt iedereen daar graag gebruik van het toilet, de toiletbril heeft geen tijd om af te koelen, en de riolering raakt bijna overbelast. Kortom het is daar goed toeven. Hierna heeft iedereen de tijd om tot 13.30 iets voor zichzelf te doen, om vervolgens mee te doen aan het actieve middag programma.
Wanneer we bij het op de afgesproken plaats bijeen komen, staan er twee instructrices klaar die ons allen voorzien van een fietshelm. We gaan dus mountain biken. Al snel wordt besloten om de groep in tweeën te delen, een groep die de fietspaden gewoon volgt en een groep die voor het extremere werk gaat en off road door de bossen en duinen zal raggen. Voor een aantal dames is de keus snel gemaakt, aangezien ons energie level far below zero lag, leek ons de eerste groep wel wat. De keus van de meeste haantjes en een enkel hennetje viel op de laatste groep, waarbij het zichzelf bewijzen en elkaar aftroeven de boventoon voert. Zo weet iedereen zich op zijn eigen niveau prima te vermaken en is dit onderdeel, mede vanwege het mooi weer, een succes te noemen. ( alleen die zadels hé ).
Rond 17.00 is iedereen weer op de camping. Het bier smaakt na deze inspanning wederom prima en de sfeer zit er goed in. Vanwege de koude wind, steken we al snel de houtvuren aan en is zoeken naar de meest ideale zitplaats, maximale warmte en geen rook. Het avond eten smaakte weer prima, alleen moest je erom denken dat het niet van je bordje woei. Hierna worden aanstalten gemaakt om richting feesttent te gaan voor de prijsuitreiking. Voorgaande jaren werd er altijd volop gespeculeerd over de verwachte resultaten, terwijl het dit jaar opvallend rustig is. Zouden er nog verrassingen tussen zitten? Wanneer we op ons fietsje bij de feesttent arriveren, blijken we niet de eersten te zijn en al spoedig stroomt de tent vol. Eerst wordt begonnen met het opnoemen van alle roeiers die 10, 15, 20, 25 of 30 jaar de HT hebben volbracht. Binnen ons gelederen mogen Suzanne vanwege 10 keer roeien, en Gerrit vanwege 15 keer roeien en sturen, richting podium. Nadat ze hun medaille hebben ontvangen, hebben we binnen ons team ook nog voor een kleine attentie gezorgd. Als aandenken aan deze mijlpalen, voor hen beide een sleutel hanger en een pen van Terschelling. Hierna komt de prijsuitreiking, waarbij begonnen wordt met de dames. Bij het aftellen vanaf de tiende plaats komen zeer verassende namen voorbij van teams, waar we totaal geen rekening mee hadden gehouden. De top 3 hadden we tevoren wel bedacht, alleen in een andere volgorde, maar de rest was toch min of meer een verrassing. We worden dus niet bij de eerste tien genoemd, maar zijn als 12 de geëindigd. Een uitslag die we maar weer snel moeten vergeten. Bij de heren wordt er vanaf plaats 15 opgenoemd, en hierbij volgt meteen de naam van Tréwes 1. Zo dat was snel, de spanning is er dan ook meteen vanaf. Anne-Gerrit wordt naar voren gestuurd om de beker in ontvangst te nemen. Zij hebben ten minste nog een beker! Naarmate het aftellen verder gaat, stijgt de spanning bij een aantal heren teams tot een hoogte punt. Wie zou er dit jaar met de eer gaan strijken?
Wanneer blijkt dat de roeiers van de Grutte Bear uit Joure de winnaars zijn, is bij hen de ontlading groot. Zeer verdiend mogen zij de prijs dan ook mee nemen naar Joure. Nadat iedereen het thuisfront van de uitslagen op de hoogte heeft gesteld, kan het feest beginnen.
Terwijl het feest in de tent op volle gang is, gebeuren er buiten hele andere dingen. Hier lag namelijk een groot dik scheepstouw, waarmee men ijverig aan het touwtrekken was. Zo daagden diverse teams elkaar uit. Op een gegeven moment moest Tréwes er ook aan geloven en gingen ze de strijd aan met de roeiers uit Hindelopen. Om dit alles zo goed mogelijk te laten verlopen, fungeerde Gerrit als scheids, en leidde hij dit geheel in goede banen. Oude tijden herleefden weer, gezien de historie van Tréwes. Vanwege de omstandigheden ( een terrein met bestrating en veel los grof zand ) kon je niet echt spreken van een ideale locatie. Daarom werd spontaan afgesproken om elkaar volgend jaar, op de zaterdag na de HT weer te treffen op een nader af te spreken locatie, om hier weer de sportieve strijd met elkaar aan te gaan. Voor volgend jaar is de zaterdag middag activiteit dus al bekend, en zullen we gaan touwtrekken tegen andere verenigingen! Na afloop van het roeiers feest gingen de meesten richting camping, om hier rond het vuur nog gezellig na te zitten. Jelle had nog voor de catering gezorgd, zodat de magen ook weer werden gevuld.
Na een kort nachtje, moest de volgende dag alles weer worden afgebroken en opgeruimd. Hierbij leverde iedereen zijn bijdrage en verliep alles vlot. De aanhangwagen werd weer volgestouwd, en stond bijna op barsten. Ditmaal gelukkig geen mensen die hun fietssleutel nog in de bagage, in de kar hadden zitten! Om tien uur vertrokken we weer naar Hotel Oepkes voor het ontbijt. En weer volgde het bekende ritueel. Hierna had iedereen nog even tijd voor zichzelf omdat we pas met de half twee boot terug gingen.
Het weekend zat er bijna op, en tijdens de boot tocht, konden we mooi de balans op maken. De weersomstandigheden waren te mooi voor ons, en voor een volgende keer willen we graag harde wind, een ruwe zee en bewolkt weer met niet te hoge temperaturen. Naar ons idee kunnen we hier beter mee overweg, en ben je dan meer geconcentreerd op je riem en de golven, dan op de dingen die om je heen gebeuren. Op het laatste deel van de race hebben we het laten liggen, vooral omdat we hier weer werden ingehaald door sloepen die gelijktijdig met ons waren gestart, en waar we eerst op waren uitgelopen.
Conclusie, we doen dus niet meer mee aan de roei uitdaging in Kampen, omdat ons lichaam hierdoor te veel gewend is geraakt aan twee uren roeien, en hierna rust. Ook gaan we de opstelling in ons team wat veranderen, en hopen we dat deze mensen op een andere positie beter tot hun recht komen. We nemen voor om de leren op de riemen allemaal op dezelfde hoogte te plaatsen, zodat we volgens ons theorie ook beter dezelfde slag kunnen maken. Verder kunnen we terug zien op een fantastisch weekend en hebben we er binnen de vereniging weer een mooie happening van gemaakt, dit mede dankzij de inzet van het bestuur.
Nu kunnen we ons weer richten op de wedstrijden die nog gaan volgen dit seizoen. Ons motivatie is er in ieder geval niet minder om geworden!
TB