De Wolga, wel wat anders dan de Boarne of het PM-kanaal! In 2006 worden de eerste contacten gelegd met een russisch team wat mee doet aan de grachtenrace in Amsterdam. In de winter van 2006/2007 zetten Alwin Mulder en Bram de Kam de schouders eronder om een team van onze vereniging af te vaardigen naar het russische. Sponsoren, visa, reisplanning etc alles moet worden georganiseerd.
Dan is het zover: de jonge goden van de tréwes 2 (Bauke Dijkstra, Bram de Kam, Alwin Mulder, Freark Steenhuizen) vertrekken een week eerder met Annette Kleefstra en Johan Lanphen. Donderdagochtend 21 juni mogen de oude goden aantreden: Een select groepje van het Tréwes-1 team vertrekt richting Schiphol. De koffers vol roeikleren, pannenkoeken, roeibroeken, shirts en stroopwafels.
Harm Mulder, Melis Bloemsma, Arjen Hartlief, Lammert Talman en Camiel Hoogland proppen zich in een auto om via Lelystad met de trein verder naar Schiphol te gaan. Helaas kan Lucas Sytsma van de Twirre niet van de partij zijn, een schuiver met de motor maakt zijn deelname helaas niet mogelijk. Onze vlucht loopt via Moskou naar Samara. Vertrek is om 13:00 en aankomst in Samara ‘s nachts om ca. 01:30. Op schiphol hilariteit alom: Melis zijn veiligheidsschoenen – met stalen neus – zorgen voor nogal wat consternatie bij de veiligheidsbeambten. GEEN FOTO’S MAKEN wordt ons toegesnauwd, afijn dan maar het vliegtuig in, een riante airbus richting Sheremetevo 2, een van de (internationale) luchthavens van Moskou. Na 3 uurtjes te hebben gevlogen komt de stad in zicht. Het overstappen is een omslachtige en ouderwets bureaucratische aangelegenheid. De lokale Olga’s achter de paspoortcontroles zijn niet gemakkelijk aan het lachen te krijgen. We rijden met een busje om de enige start- en landingsbaan naar de andere kant van de luchthaven om daar via Sheremetevo 2 naar Samara te vliegen.
Een biertje kopen in de vertrekhal is een lastige klus, de ‘charmante’ baliedame accepteert geen euro’s of dollars en wisselen kan niet in de vertrekhal. Bij een Nederlandse ploeg journalisten lukt dit wel. Opgewekt vertrekken we naar het vliegtuig, daar worden de gezichten wat beteuterd als we de kratsversleten banden van de Tupolev 154 zien, ach iedereen stapt in dus wij ook maar. De opgekalefaterde Aeroflot vloot heeft een fris uiterlijk gekregen à la British Airways kleuren, maar van binnen oogt alles nog als in de jaren 70. Power genoeg in de 3 motoren en hop daar kiezen we het Russische luchtruim op naar de Wolga.
Middernacht komen we aan te Samara, de luchthaven ligt vlak bij deze stad met 1,4 miljoen inwoners. Op de luchthaven worden we opgewacht door Arkidy en Sergey. Deze heren werken beide bij de Lada Auto Fabriek in Tolyatti. Deze stad ligt op ongeveer 80 km van Samara. Daar zullen we de nacht doorbrengen in het Hotel waar de rest van onze Tréwes-1½ team reeds is.
De bagage laat lang op zich wachten, PROBLEEMSKIE: Op Moskou luchthaven is iets verkeerd gegaan, geen bagage. Na uitgebreid documenten te hebben ingevuld wordt ons verzekerd dat de volgende dag de koffers zullen worden nagestuurd…
We vertrekken naar het Hotel in Tolyatti. Een ruig ritje t.g.v. de hevige regenval. Zo nu en dan lijkt het wel een amfibie voertuig als we door een spoorwegtunnel vol met water duiken.
Bij het hotel drinken we nog een biertje en tegen een uur of vier gaan we slapen.
De volgende ochtend hangen we wat rond bij het Hotel, treffen de rest van ons team. We doen wat boodschappen in een uiterst goed bevoorraadde supermarkt. Eten nog maar eens wat. Onduidelijk is of onze koffers nog zijn aangekomen. Op de namiddag treffen we de andere twee Nederlandse ploegen: een team van de Corus (Hoogovens) uit IJmuiden en een team van Grutte Pier uit Kimswerd. Eerst hebben we nog een excursie bij het verenigingsgebouw van de roeiclub.
Ondergetekende vertrekt daarna met Sergey naar de luchthaven om daar te zien of de koffers inmiddels zijn aangekomen. Behalve onze kleren welke we aan hebben, hebben we niks. Lastig als je een eindje gaat roeien. Sergey houdt van opschieten en we rijden met 180 naar de luchthaven. Het is druk op de weg want elke rus vertrekt vrijdagmiddag met zijn gezin naar de Dacha (buitenhuisje), om daar het weekend al vodkadrinkend, koolsoep slurpend en paddestoelen zoekend door te brengen. Op de luchthaven is het Bingo: de koffers zijn aangekomen, ik kan het chagrijnige mens achter de balie wel omhelzen: IK HEB MIJN PANNEKOEKEN EN ROEISLIPPERS WEER! Vlug scheuren we terug. Met 180 duiken we een file in: BLET, Sergey neemt een short-cut, maar ach: daar heeft de lokale politieagent op geaasd: achter de bosjes springt een lokale juut uit zijn Lada en Sergey is 50 roebels armer. Geen bon, contant aftikken.
Een half uur voor de start komen we met de koffers aan bij de oever van de Volga. Het miezert en de start is troosteloos gelegen aan een modderige oever. Eerst wordt er een officiële openingsceremonie gehouden door plaatselijke hotemetoten. Dan gaat het vlug, voordat we het beseffen moeten we de sloepen in. Iedereen gooit zijn spullen ingepakt in vuilniszakken aan boord en springt erin. Ho, eerst even duwen, daar dobberen we dan We schreeuwen onze kelen schor en daar vertrekt het circus: stroomafwaarts richting Samara, in de stromende regen…..
In totaal doen er 15 roeisloepen mee en een stuk of 12 2-persoons kajakken. In onze sloep zitten we met 10 personen. Zes man roeien, 3 hebben pauze en een vaste stuurman: Arkady. Samen met Arjen en Bauke vorm ik het team voor de achterbank. Om de beurt wisselen wij en zitten naast Arkady op de achterplecht. Het middenschip rouleert met 2 man op de punt welke voorin naast elkaar zitten. Ondanks dat het een vrij kleine sloep is kan je toch redelijk zitten. De riemen zijn merkwaardig gevormd: ze hebben een kegel op het uiteinde welke als een soort contragewicht moet fungeren. Het is eerst flink wennen. Ook de voeten hebben weinig steun, een balkje op de vloer, onze lange benen kunnen we er amper gekromd achter tegen aan zetten. Ach, de komende uren hebben we genoeg tijd om er aan te wennen…
Onze sloep heet “Legendarny”, benieuwd of het een legendarische reis zal worden… Zwemvesten moeten verplicht aan, verlichting of radarreflector is niet aanwezig. . Een Friese vlag wappert trots aan onze zelfgemaakte vlaggenmast en wordt met spanbandjes gericht.
Een armada van sloepen vertrekt. We zijn wat laat gestart en de eerste sloepen liggen al een paar honderd meter voor ons uit.
Het water is breed, gemiddeld ongeveer 3-5 kilometer. We blijven aan de stuurboordwal en komen een aantal grote cruiseschepen tegen. Ook is er beroepsvaart: grote duwbakcombinaties en vrachtboten komen we tegen of halen ons in. De avond valt, het regenfront gaat samen met ons de Volga af richting Samara. De wind op de kont en de stroming mee, het gaat mooi vlot. Met het Grutte Pier team worden nog wat aanmoedigingen uitgewisseld, maar langzaam maar zeker roeien we bij elkaar weg. Pas de volgende dag op de middag zullen we ze weer tegenkomen….
We houden een strak wisselschema aan: 1 uur roeien, ½ uur rust. Op deze manier trekken we flink door. Dan schuift de laatste wolk over ons heen en ja hoor: de avondzon geeft ons nog een laatste glimlach: de zon vol in de snuit roeien we verder. We tellen om en om, Arkady kan geen fries. Bovendien is hij bekaf. Als organisator heeft hij de afgelopen dagen weinig geslapen en zijn rode oogjes beloven niet veel goeds….
Toch heeft hij tactisch inzicht want hij kiest bewust het midden van de Wolga om de meeste stroming mee te pakken. HO, EEN STEMPEL PLAK: Harm springt overmoedig overboord en waadt door het ondiepe water naar de kant. Het slik zuigt aan zijn schoenen en met moeite klimt hij weer aan boord. We roeien als bezetenen om de ‘verloren tijd ‘ weer in te halen.
Na 2 uurtjes worden we balorig, we beginnen te tellen in het Nederlands, Russisch, Frans, Spaans. Dan maar weer terug naar het vertrouwde fries: IE-JENN, TWA-AA, TRIJ-E, FJOU-WER, FII-IIF,. Langzaam aan wordt het donker, we hebben de eerste kromming in de Wolga gehad en hebben Samara in de verte voor ons liggen. Als het donker wordt komt de stad dichterbij. Een paar kajakkers weet ons steeds bij te houden, twee mannen aan een stuk door roeiende. R-E-S-P-E-C-T!
!! Het kost een paar uur om langs nachtelijk Samara te roeien, we hebben er een stuk of 60 km op zitten. Samara is ongeveer 30 km lang en we hebben dus genoeg te zien in het pikkedonker. Ondanks dat het de langste dag is, is het praktisch nacht, er is amper maan, bewolkt en geen nachtelijk schemer.
Bij elke pauze eten we een banaantje of een pannenkoek. Ik heb er ongeveer 50 gebakken en ze gaan er goed in. Het doorgeven van de bananen gaat via het luchtruim. Bananen en koeken vliegen door de lucht. Helaas weet Melis een goed geplaatst schot met 10 pannenkoeken niet op te vangen en hij tikt ze door de Volga in. De lokale steur heeft weer eens wat anders te kanen. Ook de Russische sportdrank geeft ons vleugels en met zijn allen houden we de stemming en gang er goed in.
Bij Samara buigt de Volga weer richting het westen. We knallen een rivierarm in (de Corus ploeg neemt –zoals we later horen – de verkeerde en moet een eind omroeien), het nachtelijke duister in. Er zijn weinig vrachtboten, zo nu en dan komt er ons een tegemoet, slecht verlicht. Onze verlichting is ook minimaal, Arkady heeft een zaklamp welke hij zo nu en dan op een tegemoetkomend schip schijnt om onze nietige aanwezigheid duidelijk te maken. We merken dat hij moe is, omdat hij nu en dan wegdommelt. Op een gegeven moment valt hij in slaap en daarbij ook bijna achterover de plomp in, Arjen weet hem nog op te vangen…
Opletten dus voor degene die rust heeft. Naast eten en tellen ook nog sturen dus.
Dan om een uur of 2 half 3 ‘snachts heeft Arjen pauze: ondanks zijn opmerkingen naar Arkady toe houdt deze een ramkoers aan met een iets grotere vaargezel welke ons tegemoet komt. We merken dat er iets aan de hand is en stoppen met roeien. Ik kijk over mijn linkerschouder om te zien waar dat gebrom toch vandaan komt….: op ongeveer 150 meter voor ons komt een onbeladen vrachtboot met een frisse snor voor de neus op ons afgekoerst. We liggen er op 45 graden schuin voor…. DIT KOMT OP DE HARSES FERKEART!!!!! Arkady meent nog steeds er voor langs te kunnen, wij denken er anders over: STUURBOORD VOLUIT ROEIEN brul ik, en begin allemachtig aan mijn riem te hangen. De rest pakt onmiddellijk op en we roeien ons uit de koers van onze zwarte vriend die een paar tellen later op 10 meter afstand bij ons langs schiet..
Weer helemaal wakker roeien we verder, de ogen scherp gericht en de oren gespitst….
Ach en de rest is veel van hetzelfde: roeien is een zeer eenvoudige beweging. Letterlijk betekend het: Roeien is het voortbewegen van een boot met spierkracht door middel van riemen. En dat is wat we doen, niks meer en niks minder…
Op onze terugvlucht berekenen we dat elk van ons 24,000 keer deze beweging heeft gemaakt. Dit komt op 5,5 HT race!. Nog wat andere cijfers: we roeien over 4,8 miljard m-3 water. Onze handen blijven opmerkelijk heel. Onze zitvlakken protesteren elke keer als we weer beginnen na een pauze. Langzaam stroomt de kracht je uit de armen. Het zweet blijft je op de kop staan, maar bij een pauze moet je toch een warme trui aan trekken om de kou de baas te blijven. De 5 liter water flessen gaan er vlot door heen.
In het ochtend schemer komen we op een mooi stuk van de Wolga, we roeien aan stuurboordwal. De wind trekt aan en we moeten een paar grote stukken water kruisen. Met de wind op de kop en de stroming mee ontstaan er lastige golven waar we ons langzaam door heen worstelen. Zo nu en dan komt een boot van de organisatie bij ons langs, aan boord zitten Annette en Johan. Ze moedigen ons aan en geven ons de verschillen door qua tijd met de andere ploegen. Heel in de verte zien we een sloep verschijnen, we halen langzaam een ander team in. We liggen op de derde plek.
Met de toenemende wind zakt ons tempo verder terug, de rotsachtige kant met kliffen en amper bewoning schuift meter voor meter voorbij. We raken in trance en verliezen elk besef van tijd. Wat blijft is de ijzeren frequentie van het wisselen van de roeiers. In de loop van de nacht zijn we omgeschakeld naar een korter interval: na elke 40 minuten 20 minuten pauze. Dit gaat prima. Tijd genoeg om even wat te drinken, te eten en bij te komen en dan…. Weer aan de riemen!
Na een urenlange worsteling tegen de wind en golven in weten we de Russische kilometers op juiste waarde te schatten. In plaats van nog ongeveer 3,5 kilometer volgens Arkidy was het nog ongeveer 25 kilometer….. Niemand geeft op, niemand blesseert zich, we verzaken niet. De stemmen worden schor van het tellen, een enkeling dommelt in op de voorplecht tijdens zijn 20 minuten pauze…
Om een uur of 1 zijn we aangekomen bij het kluunplak. We strompelen de boot uit en vallen neer op de hier en daar neergekwakte betonplaten. De sloep wordt op een aanhanger geschoven en over de landtong heengereden, ongeveer 3 kilometer aan de andere zijde waar we weer aan de bovenstroom van de Wolga zijn. Hier wordt echter de wedstrijd stilgelegd omdat er een te harde wind staat. Het team van Grutte Pier komt dan ook binnen, we zijn ruim 1,5 uur op hun uitgeroeid. De teller staat dan op ongeveer 15 uur roeien. We moeten nog een kilometer of 35-45 Tegen de wind in op open water (het stuwmeer bij Tolytatti). Na een hazenslaapje in het gras beginnen we om een uur of 3 weer te roeien. Het begin is zwaar, waardoor? Och klein detail: HET ANKER HANGT NOG OVERBOORD!!!!
Lachen, maar ja, dat kost wel energie. Dan halen we de Grutte Pier mannen weer in, we beuken ze voorbij en dan komen we een aantal mannen met Russische hamers (Malotok) tegen. De Grutte Pier roeit ons dan weer vrolijk voorbij (klein excuus: ze hadden ook 3 roeiers meer dan wij) en we liggen op apegapen. De laatste loodjes zijn letterlijk loodjes en we worstelen ons over het open water om de verschillende kliffen heen. De golven interfereren vrolijk en we worden alle kanten opgeslingerd. De mooie kustlijn kan ons gestolen worden, het ritme blijft maar de kracht en kneep is uit de armen. Op de waakstand roeien we door, we wisselen volgens ons ijzeren schema, als het moet houd je dit dagen vol, maar het is wel zwaar., En dan…. roeien we om de laatste rotspunt en schieten we voor de wind een baai in waar de finish is waar we exact na 19:45 roeien op het strand schuiven.
De rest is geschiedenis: Russisch kamperen, kampvuur, eten op het vuur, worst, bier, augurken, Pelmeni, Kartoska, Gljeb en Vodka voor een enkeling die het aandurft. Laat op de avond komen de laatste sloepen nog aangeroeid. De snelste ploeg roeit in 17:45 de langzaamste in 27:58. Twee teams vallen uit. Drie kayakteams halen deze monstertocht, allen ruim binnen de 18 uren. Om een uur of 1 liggen de meeste van ons uitgeteld in de tentjes welke de organisatie heeft opgesteld.
De volgende ochtend wassen we ons in het frisse Wolga water. De spieren voelen goed en de handen heel. Ach eigenlijk viel het toch ook wel mee, toch???
De sloepen worden schoongemaakt en we eten weer warm van het kampvuur. De prijsuitreiking is een mooi gebeuren waarbij alle ploegen om en om naar voren komen om de prijzen in ontvangst te nemen. WE ZIJN TWEEDE GEWORDEN!!!! Als derde eindigen de mannen van de Grutte Pier. De beker wordt feestelijk in ontvangst genomen, allemaal krijgen we een medaille, brevet en een mooi Russisch Shirt. Wij krijgen een handgesmeed hoefijzer, dat volgens oud gebruik over de linkerschouder in de Volga moet worden geworpen.
Er worden vele groepsfoto’s gemaakt. Dan breken we de boel op en worden met de sloep over het stuwmeer naar de overkant gesleept.
De rest van de dag brengen we door in een sauna met een ander russische roeiploeg en daarna bij Sergey thuis waar we een nieuw record pizza eten vestigen. ‘S avonds gaan we op stap in een danstent aan de Wolga waar we allemaal een gewenst of ongewenst dansje met een lokale ‘schone’ mogen maken. Nog later belanden we in een disco/nachtclub waar we ons ook prima vermaken. En dan is het alweer zo laat dat we weer terug mogen naar het vliegtuig om onze vlucht van 7 uur naar Moskou te halen… Morgen weer aan het werk dus aveseare!
PAKA!
CH