Eindelijk!, na maanden van trainen is het dan zover, de wedstrijd waar we ieder jaar met veel genoegen naar uitzien: De HT race!
S’ochtends 30 Mei druppelen de roeiers van verschillende kanten Harlingen binnen, een aantal komt rechtstreeks van de kuilbult of trekker af (Harmen, Tije, Tjerk) en gaan s’avonds ook weer terug naar de wal. Het natte voorjaar zorgde voor een late kuilerij van de roeiende melkveehouders en loonwerkers in onze ploeg.
Anderen (Jelle en Camiel) hebben de vorige dag al de oversteek met het kraanschip “de Zeus” gemaakt en komen met de vroege veerboot weer terug naar de wal.
Na het innemen van de nodige versterkingen/bakken pasta/uitsmijters/koppen koffie gaan we naar onze sloep, de trewes 1. We horen van de keurmeesters dat hij niet door de keuring komt, een aantal riemen moet onmiddellijk worden geschaafd – de ronding voldoet niet - en voor het volgende jaar moeten de spanten worden opgeknapt willen we dan weer mee kunnen doen… De ruim honderd jaar oude dame zal dus weer een zoveelste face-lift moeten ondergaan deze wintermaanden in de loods van Knol. Nadat onze timmerman Lykele Kees de schaaf een aantal keren over de afgekeurde riemen heen heeft gehaald wordt de boot goedgekeurd. Om een uur of elf klimmen we aan boord en bereiden ons mentaal voor op de strijd die komen gaat.
Een aantal kranige oudjes van onze ploeg doen dit jaar voor de 10-e keer mee en wel: stuur Tjerk, slag Arjen en tweede stuurboord Tije. Met de opgaande lijn van de afgelopen jaren in ons achterhoofd (4-e in 2001, en vorig jaar 3-e) mikken we dit jaar weer op een plek bij de eerste drie. De afgelopen maanden was er een strak trainingsschema afgewerkt van 2 a 3 x weeks ruim 2,5 uur trainen met onze ploeg van 14 roeiers. Vanuit de thuishaven Terherne is in een wijde omtrek het water van de Sneekermeer, de kromme en de knilles, terkaplester poelen en de langweerder wielen doorploegd. Met een drietal wedstrijden in Ymuiden, Grou, en Lemmer was ook de wedstrijd spirit weer in de ploeg, met andere woorden: we waren er klaar voor.
Stuurman Tjerk had zijn keuze voor de roeiploeg welke de HT zou gaan roeien een paar weken voor de wedstrijd bepaald. Tot de volgende opstelling was besloten: Arjen, Camiel, Jelle, Tije, Rense Jan, Lykele Kees, Harm en Melis. Op de kant stonden een aantal van onze ploeggenoten zoals Jeen, Lammert en Anne Gerrit. Sommigen hadden hun roeispullen meegenomen in het geval er toch nog een beroep op ze zou worden gedaan. Dit mocht helaas voor hun niet zo wezen…
Nadat de dames van trewes 3 om 10 voor 1 waren gestart waren wij om 10 over 1 aan de beurt. We hebben een mooie startpositie, naast onder meer de GIA, mannen waar we graag mee oproeien en altijd een mooie strijd mee leveren. Verder waren de Brijbek, Oksewiel en de Turftrappers van de partij.
Dan de start, we rammen er meteen flink op los en weten als eerst de havenmonding van Harlingen uit te komen, er staat een stevige Oostelijke wind en voor de haven een pittige deining, veroorzaakt door stroming en de wind. Door de snelle start weten we ons meteen verzekerd van een goede koppositie. Buitengaands ligt onze volgboot de “skûmkop” al op ons te wachten,onder fokje en met motor erbij zeilen ze aan de wind met ons mee. De “Pôlledam” geeft ons enigszins beschutting, onze zware sloep (bijna 2500 kg met bemanning) kan wel wat wind hebben maar de snelheid loopt er dan wel uit. Geholpen door de luwte van de dam en een fanatieke inzet weten we al snel enige afstand te nemen op de rest van het veld.
Tjerk houdt ons scherp en in de maat met zijn onnavolgbare “ien, twa, trije etc.” Onderling peppen we ons op met het aangeven van de slagen en het verwijzen naar andere –achter of voorliggende ploegen. Met name de Brijbek weet weer dichter bij te komen. Dan opeens een luid geklapper van zeilen en een luide knal, een zeiljacht heeft zich midscheeps in een tjalk geboord en ligt er verloren bij. “KOPPEN YN IT SKIP” “NET OM DY HINNE SJIN!!” brult Tjerk, even is de aandacht verslapt maar daar gaan we weer verder, “ien twa trije…”
Dan komt de skûmkop gevaarlijk dichtbij, dwars door het veld met de andere sloepen heen, “GEAN FUORT, HJIMME KOMME TE TICHTBY!!!!”” brullen we bang voor strafminuten als gevolg van hinderen door de volgboot. Het blijkt dat onze heren van de trewes 2 hun roeihout niet heel hebben kunnen houden en met een andere boot riempje hebben gedrukt. Met een hartgrondige “godver” slingert Tjerk onze enige reserve riem overboord, De skûmkop weet hem op te vissen en af te geven aan de Trewes 2 ploeg die 5 minuten na ons gestart waren. We hebben nu zelf geen reserve riem meer aan boord en kunnen ons dus niks permitteren.
Na ruim 1,5 -2 uur met afgaand tij over de vliestroom geroeid te hebben zitten we nog steeds een meter of 10 voor de Brijbek en ook de GIA weten we op een 50 meter afstand te houden. “en pak en los” het gaat fantastisch, een machtrace, dat is het!. De “MS Ameland” loopt ons voorbij, aan boord diverse familieleden, schipper Pier en vrouw Tineke en onze (jaloerse) ploeggenoten, opeens roeien we weer netjes, op de foto mannen!. De deining van de Koegelwiek doet ons opfrissen, voorin zijn de mannen dweil, op stuurboor moet gelet worden op de riemen a.g.v. de toch wel redelijke golfslag. Gelukkig is het niet te heet, met de zon in je snufferd en een windje mee loopt de bedrijfs-temperatuur anders gauw te hoog op.
We naderen het schuitegat, DE WEDSTRIJD KAN BEGINNEN, hier hebben we maandenlang voor getraind, we jagen ons op en “skuoarre it ald lyk” er door heen. Bij de ronding van de ingang van het schuitegat liggen de GIA en Brijbek weer dichterbij ons, wel halen we nu steeds meer andere boten in. We roeien als beesten, drinken doen we al roeiende uit onze benzineslangen welke in de flessen op onze bankjes hangen.
Tjerk raakt bijna zijn stem kwijt, hup een flesje energy drink erin en daar gaat hij weer.
Tijd voor eten is er niet, Jelle zijn droge worsten liggen naast hem te zweten in de wazige zon. Nog ruim drie kwartier te gaan, Melis krijgt als mental coach buurman Harm aangewezen, hij gaat diep maar gaat door.
Verdomme daar staan die mannen in kikvorspakken weer. Vorig jaar waren we al met moeite over de ondiepte van het schuitengat geschoven, elk jaar weer leek het er ondieper te worden. “WEL GLOEIENDE GLOEIENDE …..”, met een zucht loopt de trewes 1 op de zandplaat, MUUR EN MUUR VAST!!!!, roeien helpt niet meer, we zitten aan de grond! Dit is nog nooit eerder gebeurd! Zonder na te denken vliegt Tjerk overboord (iets wat zijn mobiele telefoon minder geslaagd vindt zo blijkt achteraf) en begint te duwen. Maar zelfs het gewicht van Tjerk (toch nog ruim 120 kg) is niet voldoende om de boot lichter te maken. Anderen volgen en beginnen aan de boot te trekken en te duwen, ja we zijn weer vlot “OAN BOARD”, we rollen er weer in en als gekken roeien we weer verder. “EN NO IT SNOT FOAR DE EAGEN BLIKSEM” brult Arjen. De andere boten waaronder de Brijbek en GIA hadden minder last van de ondiepte en zijn ons inmiddels weer ruim gepasseerd. We balen als stieren en zetten alles op alles om ze weer bij te halen. In deze wedstrijd kunnen we het niet hebben om op zo’n klote manier tijd te verliezen. Het verschil tussen winnen en verliezen is een kwestie van minuten, seconden of zelfs tienden van seconden, en dat op een wedstrijd van ruim drie uur bloed, zweet, zout en blaren…
Dan OPNIEUW nog een keer vast, als kikkers in de emmer springen we er weer uit, dit is een aanslag op je gestel, hijgend en kwijlend zeulen we de boot weer verder, andere ploegen moeten om ons heen maar we kunnen geen kant op, na een meter of 50 zijn we weer los, dan op naar de Terschellinger haven. Zo nu en dan een blik over de schouder werpend zien we de vermaledijde Brandaris ons al wenken, inmiddels is het licht bij sommigen aan het uitgaan en in het donker klinkt een dof gebons in onze oren, boven ons knallen vuurpijlen uiteen, sommigen zien vliegende zee-olifanten maar de meesten zien niets meer en weten maar een ding te doen voluit en volautomatisch: ROEIEN, ROEIEN, ROEIEN, ROEIEN, ROEIEN….
Volgend de meeste bemanningsleden is gebleken dat de laatste kilometer ongeveer een maand of 3 duurde, langzaam maar zeker komen we dichter bij de haven. Na nog een maand komen we langs de dames van trewes 3, we weten er nog net een aanmoediging uit te persen voor we weer over onze riemen heen vallen. Niks merken we van de riem van de GIA die geknikt om onze neus heen gekruld ligt, dat slepen we ook nog wel mee. Dan roeien we eindelijk de haven van terschelling binnen, het finishschot horen we niet meer, Tjerk stuurt ons naar de kant waar we als een bos wrakhout tussen de andere sloepen belanden.
Uiteindelijk blijkt dat de Brijbek en de GIA ruim twee minuten voor ons zijn geëindigd, dit is de tijd die we dus minstens verspeeld hebben met het klunen in het schuitegat. Een eerste plek kunnen we nu wel vergeten, jammer want we wisten voor 100% dat het er wel in zat….
HT Weekend "it skom op 'e bek"
Vanaf de kant hebben de niet roeiers één en ander gadegeslagen. Werkeloos wordt al op de kade in Harns het “verdriet” gedeeld dat het roeien van de HT aan de andere teamgenoten moet worden gelaten. Als bijna compleet team is er door de Tréwes 1 ploeg nog gegeten in Harlingen maar daarna scheiden de wegen. We wandelen in Harns met enkele echtgenotes van roeiers langs de kade. Enkele GIA mannen komen ons achterop en ze maken lachend opmerkingen over ons logo op de shirts. Ze roepen dat je kunt zien dat we niet in staat zijn om gelijktijdig een mooie slag te maken. Ach,… roepen we,… zolang we de artikelen in de Noordoostpolder lezen, weten we dat jullie diep respect voor Tréwes hebben. De heren lieten namelijk trots optekenen dat ze in Lemmer in staat waren met de Tréwes 1 op te roeien. Al dollend wandelen we richting teamgenoten en roepen hen vanaf de kant toe dat we alleen maar genoegen nemen met een overwinning. Vanaf het water wordt iets onverstaanbaars gebruld wat we maar interpreteren als een belofte op de eerste prijs. Er zijn inmiddels vele foto’s gemaakt voor de website. Ook onze andere sloepen moeten tot hun recht komen en we willen de roeiers en roeisters van de Tréwes 2 en 3 nog even succes wensen. De “jongens” in de Tréwes 2 hebben nog veel kapsones wanneer we ze kieken. Of kleine Tréwes 2 ook nog even op de foto moet…… Dat kan wel roepen we,.. maar dat is voor een ander soort website en we verwachten niet dat daar veel aan te verdienen zal zijn. We slaan het aanbod daarom maar af.
Verrek,… we dreigen de start van de dames te missen en gaan in een stevige pas naar de startlijn. Gelukkig zien we dat ze nog niet richting start zijn. Als snel worden we opgemerkt tussen het publiek en er wordt enthousiast en ontspannen naar de camera gezwaaid. Zo,… ook de dames vastgelegd dus nu kunnen we op ons gemak de start bekijken. We beginnen ons wel af te vragen of Klaas op tijd uit Canada terug is om met ons op de MS Ameland naar Terschelling te varen.
We zien tot ons genoegen onze sloepen probleemloos van start gaan en ook Klaas is net op tijd. Na de laatste start vertrekt de MS Ameland richting Terschelling.
Het valt ons op dat het een heel tijdje duurt alvorens we de eerste sloep in beeld krijgen. Inmiddels hebben we de conclusie getrokken dat wij de vakantiegangers zijn en daarom veroorloven we ons een biertje. Toch nog een voordeeltje van het niet hoeven roeien. Vol mededogen varen we de eerste sloep voorbij. We kunnen het niet anders typeren dan geploeter en gezwoeg en dat terwijl het een licht te roeien sloep lijkt. Pfoe, verzuchten we…. dat wordt een lange dag voor die roeiers.
Op de MS Ameland is het goed toeven en na één biertje besluiten we ons nog maar één te gunnen. Wiepy komt ons op een gegeven moment waarschuwen dat we een Tréwes sloep naderen. Dat hadden we natuurlijk al lang gezien,….. We willen laten zien dat we er zijn en dat alles goed met ons gaat. Met de Tréwes 1 hebben we daadwerkelijk even contact,… althans, met Tjerk, die als een ware dictator de zweep erover laat gaan. We zien tevreden dat het goed loopt. De andere sloepen passeren we op iets grotere afstand waardoor het moeilijk is om even contact te hebben. Ondertussen buigt onze koers af ten opzichte van de sloepen en moeten we er verder het beste maar van hopen. In een waar armada van boten koersen we richting haven Terschelling. Éénmaal in de haven vinden we de ligplaats van de MS Ameland een “B”locatie en daarom sluipen we aan boord van de Midsland die tegenover de finishlijn ligt. Na ons vergewist te hebben dat we ons niet na enkele minuten al toeterend varend richting Harns begeven, zoeken we de mooiste plek. Jeen heeft daar gevoel voor want al dwalend door de boot bevinden we ons plotsklaps recht tegenover de finishlijn. Met de camera in de aanslag verdringen we ons met enkele “ouwe seunen” om het beste plekje. Verd…., daar heb je GIA!! Hoe heeft dit kunnen gebeuren vragen we ons af. Gelukkig op slechts enkele minuten komt de Tréwes 1 aangestoomd. Alweer moeten we onze monden spoelen omdat er wel een hele brede schuimkraag voor de boeg ligt. We ontdekken dat het een riem is en bedenken ons dan dat de GIA bemanning er enkele kwijt was. Gezien de zeer vriendschappelijke band die er met deze club is verwachten we niet dat er een nieuwe zeeslag de geschiedenisboeken in moet. De Tréwes 2 volgt heel spoedig. Het publiek is heel sportief en elke sloep krijgt volop aanmoediging voor de laatste meters. De Tréwes dames hebben een prachtige finish. Een hele vloot komt er aangestormd en de Tréwes dames eisen een prominente plek op in dit veld. We zien van verschillende sloepen de riemen bijna verstrikt raken en er wordt geknokt om iedere centimeter.
Na de finish van alle sloepen van onze vereniging willen we ons bij hen voegen. Dat valt in het geheel nog niet mee… Er is heel veel volk op de been en het plaatselijke muziekkorps blokkeert ons nu al voor de tweede keer de weg. Het irritante is dat we ze nog geen noot hebben horen spelen. Een binnenkomend volgschip zorgt wel voor sfeer door een aantal giga-luidsprekers op volle kracht Nederlandstalig repertoire de Terschellinger wereld in te pompen. Nadat we met een goedkeurend gebaar even contact met de teamgenoten hebben gehad wandelen we richting de “Zeus”. Pier heeft de dag daarvoor zijn bijna 55 meter lange jacht op een A1 locatie weten aan te leggen. De Zeus ligt op slechts enkele tientallen meters van de feesttent. Een prestatie van formaat en geheel op maat wanneer we de overwinning hebben kunnen vieren, menen we. Helaas komt er slecht nieuws van de roeiers. Er wordt over wadlopen gesproken. In opperste verwarring denken we dat het over het programma van zaterdag gaat. Helaas worden we snel wakker geschud. Waarschijnlijk valt er geen overwinning te vieren want we horen dat de roeiers en Tjerk ons oude sloepje al duwend over enkele zandbanken hebben moeten helpen. Dat werd er dus bedoeld met wadlopen.
Na slechts enkele uurtjes beschouwend over de race te hebben kunnen ouwehoeren, moeten verschillende Tréwes leden de terugreis aanvaarden. Er moet nu éénmaal ook wat verdiend worden. Onder andere Tjerk en Harm vertrekken. Een aderlating voor de komende dagen wordt me verzekerd.
Inmiddels zijn er bakken vol macaroni gemaakt door Aleida en Marjanke. Aan alles is gedacht en we worden schromelijk verwend. Nadat we heerlijk hebben gegeten zitten we lekker na te tafelen in de Zeus. Het voorste ruim is de woensdag ervoor met man en macht omgetoverd in een recreatiezaal voor 70 personen en het achterste ruim in een slaapzaal voor 40 personen.
Het natafelen duurt langer dan verwacht want in een mum van tijd is de avond ver gevorderd. Roeiers Rensejan en LKP hebben nog fitte echtgenotes die hen wel door het roeidipje heen helpen. Als groep zetten we koers richting plaatselijke horeca. Na enkele bomvolle café’s te hebben bezocht stranden we in café Lieman waar één of ander vaag duo inmiddels de muziekinstrumenten aan het opruimen is. Hun werk zit er op en het lijkt alsof de opdracht was om het café zo snel mogelijk leeg te krijgen. In die missie is het duo geslaagd. De vrouwelijke helft van het tweetal kijkt me vuil aan. Ze trekt dreigend aan een extra lange filtersigaret. Het lijkt er op alsof ze me waarschuwt “ga weg of ik speel”. We hebben dus de ruimte in het café en dus ook de weg naar de bar is vrij. Ik moet op enig moment m’n meerdere erkennen in het drinkgelag en verslagen wandel ik samen met Jeen naar de Zeus. Eerder die dag was ik uit m’n charmante broekje gescheurd en had daarmee een deel van de vrouwen overstuur gemaakt. Terwijl we de slaapzaal binnengaan wil Marian daar nog even op terugkomen. Tsja,… dan nog maar even een slaapmutsje. Gelukkig is mijn gescheurde broek en wat daar onder zat al snel niet meer onderwerp van gesprek omdat we verblind worden door een vuurrood nachtkostuum. Omdat we het toch niet eens worden of dit oogverblindend mooi of lelijk is, wordt het bed gezocht.
Na een enigszins onrustig nachtje is er iemand met veel lef die ’s ochtends als eerste wat wakkere geluiden gaat maken. Mopperend en brak komt het hele gezelschap in beweging. Omdat ik het verzoek krijg wat frisse lucht de enigszins riekende slaapzaal mee binnen te nemen besluit ik mijn busje Rexona te offeren aan de leefbaarheid in de slaapzaal. Helaas wordt deze geste mijnerzijds niet op prijs gesteld en het had weinig gescheeld of ik was verbannen.
Koffie doet wonderen en langzamerhand komt er een proces op gang waarbij de meeste Tréwes leden een metamorfose ondergaan en van geest weer mens worden.
Er wordt wat nagepraat in zo’n weekend. Nu is de afgelopen avond en nacht onderwerp van gesprek. Er blijken geen excessen te zijn geweest. Niemand is (bij iemand) in het verkeerde bed gestapt en ons fraaie verblijf is er niet onder gekotst.
Het zonnetje schijnt wederom volop. Langzamerhand is er een kentering in de gespreksonderwerpen. De vorige avond wordt gelaten voor wat ie was en de toekomst is weer onderwerp van gesprek. De korte termijn toekomst welteverstaan. Doordat de temperatuur in hoog tempo oploopt ontstaan er wat angstige koppies. Met een satanisch genoegen jaagt mede-organisator Jelle de spanning op. Hij wil ook nu nog steeds niet verklappen wat ons die middag te wachten staat. Een flesje water krijgen we mee voor de benauwde momenten wil hij nog wel kwijt, terwijl er een grijns van oor tot oor op z’n gezicht valt af te lezen. Eindelijk is het dan zover. We slenteren enigszins afwachtend als een stel kuikens achter moederkloek Jelle aan. Er worden heel veel Tréwes shirts gedragen wat in de haven de nodige pogingen tot contact oplevert van nog steeds of alweer onder invloed verkerende mede HT-ers. Jelle loopt de Torenstraat in maar keert na ca. 50m weer terug. Zelfs onze reisleider blijkt nu al gedesoriënteerd te zijn zodat hij nu toch moet vertellen dat hij op zoek is naar fietsverhuur Zeelen. Uiteraard zijn we niet te beroerd hem de juiste weg te vertellen zodat we na enkele minuten bij een veertigtal glimmende moutainbikes staan. Bij de mountainbikes staat een vriendelijke dame van “Frisse Wind evenementen”, geflankeerd door enkele afgetrainde twintigers op supersonische moutainbikes. Aha! Dit is dus de verrassing!
Nadat iedereen een vervoermiddel in ontvangst heeft genomen, kan de reis beginnen. Rustig peddelend maken we tochtje door en langs West-Terschelling. Er wordt onderwijl rustig gekeuveld en het gezapige tempo maakt enkele jonge stieren overmoedig. Er wordt hier en daar wat off-road gereden omdat we maar over de senior vriendelijke schelpenpaadjes blijven peddelen.
Dan arriveren we bij het duinmeerje van Hee. Resoluut worden onze zo hechte club in tweeën gereten. De ene groep moet lopend mee de duinen in terwijl wij onze moutainbikes opnieuw moeten opzoeken. Daar gaat ie dan…. De eerste kilometers zijn een eitje en Arjen maakt z’n twee vingers in de neus gebaar…. Maar dan,,…… “RECHTS” roept onze voorganger maar we zien geen pad,… of toch wel! Een slechts twintig centimeter brede doorgang kronkelt zich door het bos. Peddelen wordt jakkeren. Onze begeleider blijkt de weg heel goed te kennen en zijn conditie is goed. We verwachten dat deze rit een treffen zal worden tussen de jonge stieren van de Tréwes 2 en volwassen kerels van de Tréwes 1. De vrouwen van de Tréwes 3 verwachten we niet omdat dit toch wel typisch haantjes gedrag is. Het blijkt dat de jonge stieren toch enige last ondervinden van de shag, maar ze verblikken niet onder het geweld van de ware kracht van de Tréwes 1. Het wordt een geweldige rit. Het terrein varieert van zacht glooiend over harde bospaadjes tot steile klimmen in een zachte ondergrond. De mountainbikes blijken niet allemaal even goed opgewassen tegen deze echte test. Er wordt een tandwiel kromgetrapt waardoor er enkele keren gewacht moet worden. Tijdens één van deze pauzes zegt onze begeleider dat hij onder de indruk is van het niveau van de groep. Alle actieve roeiers van de vorige dag mogen dat als een groot compliment in hun zak steken.
Pier klaagt onderweg over 14 jaar zware tabak wat op dat moment uit z’n lijf komt spuiten. Z’n shirt is kletsnat en hij geeft diverse keren aan dat het nu wel mooi genoeg is geweest. De drill-instructor van Frisse Wind wil daar niets van horen zodat Pier keer op keer geconfronteerd wordt met z’n rokend verleden. Ondertussen bikkelt hij wel stoer voort en wil als een stoere schipper betaamt, van geen wijken weten!!
Na een enerverende rit komen we terug bij het meertje van Hee. De anderen zitten al te wachten en staan te popelen om het stokje over te nemen. Ook hier is de catering weer subliem. Koffie, thee, frisje,…. Aan alles is gedacht.
Nu is het onze beurt om het duinprogramma te volgen. Glimlachend nemen we afscheid van de nieuwe club mountainbikers. We doen onderling een poging wat weddenschappen op te zetten over wie zal moeten afhaken. Er wordt gegokt op Jan van café Moeke de Bruin. Helaas wordt deze weddenschap niet doorgezet omdat Jan zoveel inzicht heeft in z’n functioneren van dat moment dat hij besluit in het geheel niet te starten. Jammer! We hadden graag onze woordenschat willen verrijken met het commentaar van Jan achteraf.
Opnieuw vindt een splitsing plaats en moeten we het tegen elkaar opnemen. We krijgen de opdracht om een vlot te bouwen en te proberen als eerste een schatkistje van een drijver in het meertje te halen. Arjen krijgt als ex-commando de leiding in onze groep. Het vlot bouwen is niet zo moeilijk omdat het een prefab vlot blijkt. Terwijl wij al tot onze knieën in het water staan staat Arjen op z’n gemak gsm, portemonnee e.d. op te ruimen. Volgens mij heeft hij zelfs de vouw in z’n broek enige aandacht gegeven. Uiteindelijk klapt ook Arjen het water in. Inmiddels is onze voorsprong enorm groot zodat we op ons gemak winnen. Stik! Vergeten te vragen wat onze prijs is. We blijken het met de eer te moeten doen. Oké,.. geen probleem.
Vervolgens worden we meegenomen naar een tweedejaars studente van de Hogere Zeevaartschool. Ze probeert ons de werking van een kompas uit te leggen maar ze geeft de moed al gauw op omdat de groep te baldadig is. Dan de opdracht maar…. Met behulp van het kompas moeten we een schatkistje zoeken. Heel snel hebben we het kistje gevonden en er blijkt een fles Juttersbitter in te zitten. De andere groep heeft meer tijd nodig om hun schatkistje te vinden. Ondertussen durft niemand van ons de fles Juttersbitter te openen…… Aha,…. Ook het andere schatkistje is gevonden en jawel,…. De ontbrekende glaasjes blijken hier de schat te zijn. De Juttersbitter wordt niet door iedereen gewaardeerd waardoor de liefhebbers een tweede, zelfs derde glaasje mogen… Mooi toch, zo’n opdracht met een moraal.
De juttersbitter maakt zo niet nog baldadiger. We zien het hoge duin naast Camping de Kooi en willen onze mountainbikes hierop testen. Niet iedereen vindt dit een goed idee waardoor we met z’n tweeën op pad gaan. Bij het duin aangekomen moet het fietsje op de nek en dient een oneindig lijkende trap beklommen worden. In een stevig tempo denderen we naar boven. Daar aangekomen kunnen we niet anders concluderen dat het uitzicht adembenemend mooi is. Echter,.. daar waren we niet voor gekomen. We willen naar beneden jakkeren!!! We zien dat het eigenlijk niet kan maar we doen het lekker toch! Arjen schreeuwt dat ik gek ben. Deze opmerking wordt hem vergeven want ik heb het veel te druk met het voorkomen van een gebroken nek. Onze afdaling verloopt uiteindelijk spectaculair maar voorspoedig. Nu willen we nog een rondje om het meertje. Ook rondom het meertje blijkt de natuur wonderschoon wat blijkt uit de vele zonnende dames zonder enige gêne. We scheuren tussen de badlakens door van zonaanbidders die niet gerekend hebben op idioten. Zo goed en zo kwaad het gaat manoeuvreren we tussen het volk door dat midden op ons pad ligt. Gelukkig krijgen we positieve reacties. Sommigen verdenk ik ervan dat ze achter onze rug een ambulance bestellen met enkele dwangbuizen.
Terug bij de groep zijn we blijkbaar zo enthousiast dat een aantal Tréwes 2 gasten de route opnieuw met ons willen doen. Wanneer we op het punt staan te beginnen klapt onze juf in haar handen en kondigt het vertrek aan omdat ook de anderen terug zijn van hun mountainbike avontuur. Terwijl we terugfietsen spreken we de intentie uit om de komende winter in Oranjewoud onze conditie op peil te houden met,…. Jawel, mountainbiking.
Bij de Zeus aangekomen is het relaxen geblazen. Wat hebben we toch een vreselijk luxe accommodatie! De biertjes staan koud en de lekkere kaasjes worden door Jasper, Aleida, Marjanke en Jelle rondgedeeld. Super!
Dan blijkt dat Teije een zonnesteek heeft opgelopen. Hij stelt namelijk voor om de ploeg van STC te vragen of we de Evert Deddes mogen proberen. Teije wordt in eerste instantie niet echt serieus genomen maar hij blijkt het te menen en maakt ons nieuwsgierig naar het sloepje wat onder ons tussen de schepen ligt te dobberen. Teije krijgt het voor elkaar! Met Gerrit Hofstra als stuurman laten we ons in de Evert Deddes zakken. Misschien ziet Jelle dit als een verraad want hij weigert pertinent om mee te gaan. Met twee man van het STC team varen we door de haven en gaan we een stukje buitengaats. Het valt me op dat ik verwend ben aan de ruimte op de Tréwes 1 en ik test de rug van Rensejan meerdere malen. Met terugwerkende kracht mijn excuses aan hem want hij gaf geen kik.
Het wordt misschien vervelend maar alweer een compliment aan de cateraars van Tréwes. We genieten in het ruim van de Zeus van een viergangenmenu wat z’n weerga niet kent.
Hier en daar beginnen wat bleke neusjes in de rood verbrande gezichten te verschijnen. De spanning stijgt want de prijsuitreiking is nabij. Omdat er op zich goed is geroeid de vorige dag, is er toch nog wel een hoog verwachtingspatroon. Diverse dames en heren poetsen zich daarom op om er op hun paasbest op te staan bij het slotfeest.
Tijdens de prijsuitreiking duurt het even alvorens de eerste uitslag, die van de dames, wordt voorgelezen. Tien, negen, acht,… nog steeds geen Tréwes. Viel het dan toch tegen? Zeven, en dan….. Een zesde plaats voor de dames van Tréwes. Een explosie van emoties in het Tréweskamp. Dit resultaat mag er zijn. Er zit een enorme progressie in dit team…. Waar zal dit ophouden? Wat een perspectief voor de toekomst, zijn enkele van de reacties om me heen.
Bij de heren duurt het allemaal nog langer. Er wordt vanaf plaats vijfentwintig gestart met omroepen. Geen Tréwes, geen Tréwes, geen Tréwes, en dan, op de tiende plaats Tréwes 2!! Wat een resultaat. En dan te bedenken dat ze ongeveer twintig minuten een riem hebben moeten missen. Na de huldiging roept Bouke dat hij die vermaledijde rand die afgelopen winter van de sloep is gehaald, alsnog ritueel wil verbranden. De Tréwes 2 gaat als een speer sinds die verandering. Drie, twee, Tréwes 1 op de tweede plaats! Een mengeling van emoties maakt zich meester van de groep. Een prachtige plek,… maar als, ja stel dat die verrekte zandduinen er niet waren geweest. Iedereen is het er over eens. De overwinning was de onze geweest. Op basis van de binnenkomst van de Breibek wordt berekend dat er inderdaad gewonnen was wanneer het wadlopen achterwege had kunnen blijven.
Het feest wat volgt is er niet minder om. Een bevriende roeier van de Doeke Doeksen laat ik de Zeus zien. Hij verzucht dat ik het enorm heb getroffen om bij een club als Tréwes te horen. Zwaar onder de indruk van de sfeer, de teamgeest, de accommodatie van Tréwes vertelt hij z’n teamgenoten over deze unieke club.
Met zachte dwang worden we als laatsten de feesttent uitgeleid. De mensen van de veiligheidsdienst zijn vriendelijk maar zien er in hun uniformen uit als aanhangers van een rechts radicale groepering. Het feest was heel geslaagd en velen besluiten in het dorp verder te feesten. De coördinatie laat hier en daar te wensen over waardoor van een huurfiets per ongeluk nog een achterwiel wordt gemold.
‘S ochtends om half acht vertrekt de Zeus met een meute, hun roes uitslapende feestvierders richting Fonejacht. Een naar alcohol riekend spoor achterlatend.
Bij de Fonejachtbrug wordt de Zeus om vier uur ’s middags in een mum van tijd weer omgebouwd tot vrachtschip. Pier wordt bedankt voor het beschikbaar stellen van zijn schip. Tjerk is ook weer bij de groep en laat weten dat hij iets in te halen heeft. Er is weinig moeite voor nodig om een aantal “die hards” mee te krijgen naar Hotel Aldboarn voor een afsluitend diner!
Dit weekend heeft veel tijd en energie gekost. Natuurlijk van de feestbeesten maar nog meer van allerlei mensen die de organisatie voor hun rekening hebben genomen. We zullen waarschijnlijk vergeten velen persoonlijk te noemen. Iedereen die een bijdrage heeft geleverd willen we heel erg bedanken.
We kunnen niet nalaten even een aantal namen te noemen: Aleida, Jasper, Jelle en Marjanke. Het Tréwes bestuur. De schippers en familie van “Zeus”, Pier Osinga, “Aurora”, Geert Fritsma, “WR 26”, Bert Pippel, “Skûmkop”, Meine Veld.
Al onze sponsors (kijk op onze site) maken ons het roeien mogelijk en dragen bij aan het voortbestaan van Tréwes. Een bijzonder woord van dank aan hen en aan alle vrienden die Tréwes op de één of andere manier steunen.
Rest ons iedereen een succesvol vervolg van het roeiseizoen te wensen en tot ziens op de trainingen of tot volgend jaar bij de HT.
Namens de club,
Camiel Hoogland & Lammert Talman