2006 HT race T3

Ster inactiefSter inactiefSter inactiefSter inactiefSter inactief
 

Vrijdag 26 mei was het dan weer zover: de koningin onder de roeiraces zou weer van start gaan. We hadden natuurlijk al de nodige oefening gehad: IJmuiden, Grou en Lemmer en niet met een onaardig resultaat. We keken wel weer tegen deze race op, maar ook wel met een beetje zelfvertrouwen. Dat moest ook wel, want we hoorden al van verschillende kanten dat wij wel zouden winnen.

Natuurlijk hebben we een zekere eer hoog te houden, maar dit is andere koek. Deze race is nog nooit door ons gewonnen. We hadden dan ook dezelfde doelstelling als ieder jaar: we roeien ‘m in ieder geval uit en dan zien we wel verder. Voor een aantal van ons is dit een lustrum, maar voor 2 ook de eerste keer!

Donderdag was de dag van de voorbereidingen: de Zeus moest opgetuigd worden in Kornwerderzand en de sloep moest natuurlijk naar Harlingen gebracht. Verder werkt iedereen de laatste macaroni nog naar binnen en dan moet het maar goed zijn.

De weersvoorspellingen voor vrijdag zijn wat wisselend. Er wordt wel regen verwacht, maar in het noorden zal dit meevallen. De wind zal eerst W-NW zijn en kan vervolgens draaien. Eigenlijk weten we dan dus nog niet veel. Als we ’s ochtends in Harlingen aankomen, is het vrij bewolkt en staat er een westen wind, kracht 3. Het is in ieder geval wel droog!

We moeten om 11.05 uur al starten, dus rond 9.30 uur staan we verzameld bij de sloepen. Iedereen kijkt al wat gespannen en om die zenuwen nog even te onderdrukken gaan we maar even een bakje doen. Om op tijd weer bij de sloep te kunnen zijn, gaan we niet zo ver weg en besluiten we maar even bij de MS Ameland aan boord te gaan voor koffie en thee. Eigenlijk zit niemand echt lekker rustig, want we zijn als de dood dat de boot weg zou varen mét ons aan boord. Dan toch maar snel die koffie achterover en weer terug naar de sloep. Ondertussen is de groep supporters aanzienlijk gegroeid, wat ons goed doet. Om de tijd wat te doden, settelen we ons maar vast. Tegen beter weten in wel even met zonnebrand insmeren en de zonnebril op. Die kan, blijkt later, al heel snel weer af.

Voor de start zijn we maar even een paar rondjes gaan roeien. Even de spieren los. We zeggen voor de zoveelste keer tegen elkaar waarom we hier ook alweer aan mee doen. Wat was hier ook alweer zo leuk aan? Met tegenzin gaan we naar de start. We mogen gelukkig aan de kant van de pier liggen, naast de T1. We schreeuwen nog even over en weer wat aanmoedigingen en dan gaan we al van start. Het is altijd even opletten geblazen met de riemen, maar dat gaat eigenlijk aardig goed. De T1 schuift al snel voor ons. Samen met “Het witte schuim”uit Oudekerk aan de Amstel en “Het Sloepweesje” gaan we tegelijk op. Als we goed en wel op weg zijn, komt het eerste hemelwater al naar beneden. Dat is minder, want de riem wordt glad en je krijgt een enorme verzuring in je onderarmen van het krampachtig vasthouden van de riem. Daarnaast begint de natte kleding direct al te schuren, wat voor de nodige blaren zorgt. Niet echt een lekkere start dus. Toch herstellen we ons goed en gaan verder. Op een gegeven moment begint het dieseltje een beetje te lopen; we zijn aan de golfslag gewend en hebben het ritme goed te pakken. Het Sloepweesje spoort ons aardig aan; elke keer zitten ze ons op het roer en zakken dan weer af. Op een gegeven moment kunnen we ze niet meer houden en gaan ze ons voorbij.

Het mooie aan de HT vind ik altijd dat er zoveel te zien is op het water. Dat zorgt voor de nodige afleiding van de opkomende pijn en verzet je gedachten. Her en der gaan we sloepen voorbij. Met sommigen hebben we echt medelijden: geen geschikte kleding, geen gelijke slag en wat voor slag! Die zullen er echt lang over doen, of het gewoonweg niet halen.

Met het weer wordt het ondertussen ook beter. Het miezert nog een beetje of het is droog en het lijkt op een gegeven moment zelfs of we de wind van achteren hebben! Ook de sfeer in de sloep is wonderbaarlijk goed. Natuurlijk heeft iedereen zijn dipjes, maar we weten elkaar aardig goed aan te moedigen en op te peppen. Ondertussen zitten we opeens ook weer op het roer van het Sloepweesje! We beginnen ze weer in te halen en die mannen moedigen ons zelfs aan! Zo hebben we veel aan elkaar! Gerrit roept op een zeker moment dat we echt snel gaan; we zijn al dik over de helft en er zijn nog maar 2 uren voorbij! Dat doet de mens goed!

Op een gegeven moment zie ik dat het water wat gek golft doordat de stroming van verschillende kanten komt. Dat moet betekenen dat het daar ondiep is. Dat kan eigenlijk ook alleen maar betekenen dat we in de buurt van het Schuitengat zijn. Als Marjan dit vraagt en Gerrit het beaamt, juichen we dat we ongeveer nog 1 uur te gaan hebben! We kijken om ons heen of we “de boei” al zien, maar die is nergens te bekennen. Om ons heen zien we ook dat de sloepen over een heel groot gebied zijn uitgewaaierd, alsof de route niet goed is afgebakend. Later blijkt ook wel dat de route binnen de overgang van de Vliestroom naar het Schuitengat op een of andere manier niet helemaal duidelijk is; verscheidene sloepen roeien een heel eind om of steken juist een stuk af. Zo halen we op een gegeven moment een sloep in die we al eerder een keer hadden ingehaald. In het Schuitengat lijkt de ondiepte toch erger dan voorgaande jaren, hoewel ze de dagen vóór de HT nog getracht hebben daar zand weg te blazen. Wij komen er gelukkig met weinig kleerscheuren doorheen. We raken eigenlijk alleen met onze riemen telkens de zandbodem. We groeten de duikers die tot hun knieën in het water staan. Achter ons zitten een aantal sloepen boven op elkaar, doordat ze in dat smalle stuk willen inhalen. Achteraf horen we later dat zich daar nog best wel drama’s hebben afgespeeld, doordat verscheidene sloepen vast zijn komen te zitten en anderen daardoor worden opgestopt.

Voor ons komt het einde al aardig in zicht, al kan dat laatste stuk je nog aardig opbreken. We hebben hier halve wind en doordat we erg nat zijn van al die buien (niet eens buiswater!), krijgen we behoorlijk last van kippenvel. Toch hebben we de snelheid er nog aardig in zitten en gaan we zelfs hier tot onze verwondering nog wel wat sloepen voorbij. Gerrit roept dat hij de pier al kan zien, wat bij ons alweer aardig wat emoties oproept. Toch nog even verbijten. Als we langs het strand roeien, zegt Gerrit dat de T1 net de hoek om is. We verbazen ons erover dat we dan toch weer zo dicht bij ze zitten. Later blijkt dus dat het Schuitengat ook hen de nodige tijd heeft gekost.

Als we de pier ronden krijgen we applaus, al is het wat summier. Waarschijnlijk zag niet iedereen het zitten om met dit weer op de pier de roeiers toe te juichen. Gerrit telt af en dan klinkt de verlossende toeter van de finish. We barsten allemaal in janken uit en Gerrit roept dat we het in 3 uur en 10 minuten geroeid hebben. Een megatijd! Zo snel hebben we het nog nooit gedaan! We roeien even naar de MS Ameland, waar onze supporters naar ons roepen. Ik krijg bij het zien van hen alweer tranen in de ogen. Ondanks de vlotte tijd was de finish wel de verlossing; wat ben ik blij dat ik er ben! We mogen van de wedstrijdleiding snel door naar de Zeus roeien, waar de T1 al aangemeerd ligt. We weten niet hoe snel we uit de sloep moeten komen. Dan zien we ook de T2 aankomen. Ook zij zijn heel tevreden. Zij hebben er maar liefst 2 uur en 55 minuten over gedaan, vergeleken met de 3 uur 08 van de T1! Dat wordt spannend! Onderweg naar de douches treffen we al wat mannen van de T1 en die balen als een stekker. Ze hebben inderdaad grote problemen met de ondiepte gehad en dat heeft hen veel tijd gekost. Ze zijn bang dat dát hen de kop kost, oftewel een hogere plaats op de ranglijst.

In de doucheruimte wordt de schade bekeken; de billen zijn aardig pijnlijk en hier en daar beginnen de spieren al wat te protesteren. Het lijkt er in eerste instantie ook nog op dat we bruin zijn geworden, gezien de grote overgang op onze bovenbenen. Toch is dat meer de kou die de benen blauw kleurt. Snel onder de douche dus maar, waar de open wondjes aardig prikken zo te horen…

Weer bij de Zeus terug begint het evalueren. We beginnen te beseffen dat we toch wel een heel goede tijd hebben neergezet. De West Arvada hebben we ook helemaal niet gezien. Zij startten een kwartier na ons. Dat is ook ongeveer de tijd die ze op ons moeten winnen. Ze hebben ons niet ingehaald, dus hebben we ze waarschijnlijk gepakt! De Tobbe zat voor ons gevoel wel dicht achter ons, maar we durven er eigenlijk niet echt wat over te zeggen. Langzaam aan daalt iedereen af naar de eet- en drinkruimte van de Zeus. Onder het genot van de eerste biertjes komen de praatjes ook weer wat los. Helaas moet ik die avond weer naar huis. Ik spreek met de meiden af dat ze me bellen zodra de uitslag bekend is en dat ze maar wat biertjes voor mij moeten drinken. Dat komt wel goed, beloven ze, ze zullen ze wel achter mijn naam zetten!! Ik ben die avond blij dat ik mijn eigen bedje lig. Voor de anderen staat er nog een actief programma te wachten voor de zaterdagmiddag met natuurlijk aansluitend hét feest.

Zaterdagavond houd ik rond 20.00 uur mijn mobiel angstvallig goed in de gaten. Als dan het verlossende telefoontje van Marjan komt, is ze helemaal lyrisch. We zijn eerste gewonnen! Wauw! Ik hoor de andere meiden op de achtergrond gillen en we kunnen geen normaal gesprek voeren. Als ze later weer belt, onder wat rustigere omstandigheden, blijkt dat we met 200 seconden verschil van de West Arvada gewonnen hebben! Wat goed! Verder hoor ik dat de mannen van T2 er weer in geslaagd zijn de mannen van de T1 te kloppen. Ze zijn resp. 3e en 4e geworden! Ik kan me zo voorstellen dat dat feest de hele nacht nog gaat duren!

Eigenlijk heb ik voor mezelf het doel van dit seizoen wel bereikt, maar er liggen nog aardig wat races op ons te wachten. Maar eerst nog maar even van deze triomf genieten, dan zien we de rest daarna wel weer…

WE

Overzicht nieuws & verslagen

Sloeproeivereninging Tréwes
ADRES:
Harmen van Meekeren
Easterboarn 5
8495 NB Aldeboarn
Email: bestuur@trewes.nl

Privacy verklaring