15 juni 2019,
Daar was dan ons 5e roeirace dit jaar en tevens ons eerste uitwedstrijd, dat wil zeggen de eerste wedstrijd buiten de vertrouwde Friese wateren. En traditie getrouw wordt er voor deze wedstrijden een 9 persoons vervoermiddel ingezet met trekhaak. Half 10 startte ons strakke tijdsschema in Aldeboarn. De Tréwes 1 VIP bus stond klaar, en wat voor bus. Even werd zelfs overwogen het laden van de sloep en de wedstrijd over te slaan. Met T1 on tour in deze zwarte Mercedes met geblindeerde ramen leek ons ook wel wat. Achteraf was het misschien maar goed dat de ramen geblindeerd waren en was het wellicht zelfs beter geweest dat ook het raam in het rechter voorportier dat was geweest. Al was het alleen al om de dames van T3 te behoeden voor wat nog ging komen om maar niet te spreken over hun stuurman. Mocht Theo ooit last van tunnelsyndroom krijgen, wij weten van niks. Bewonderenswaardig was het dat zelfs “it Boarnster kertierke” ontbrak dus het team moest er wel heel veel zin in hebben of had gewoon zin in koffie met gebak in Akkrum.
Dat eerder genoemde strakke schema bleek achteraf echt strak te zijn maar toen de koffie en het appelgebak werd geserveerd werd al snel de prioriteit bijgeschaafd. Na het nuttigen van ook een tweede bakkie werd de laatste catering ingeladen en togen we richting Terherne. Hier moest de sloep nog geladen worden omdat dit woensdag niet was gelukt door een defecte bootlift. Het kranen van de T1 verliep nu voorspoedig en zo vertrokken we met de combi richting Warmond. De navigatie gaf keurig een reisduur van 2 uur aan wat we zeer waarschijnlijk ook zeker hadden gehaald ware het niet dat deze navigatie geen idee had van onze ballast op de trekhaak. Maar goed geen paniek “immer gerade aus” en als we te laat zijn om te kranen “binne we toch efkes moai fuort west”.
Dit werd een dag van het schema want halverwege de reis bleek dat de A6 vanaf Almere was afgesloten en werden we middels gele borden gesommeerd een kleine omweg te maken. Zo groot was deze omweg nu ook weer niet maar in een wedstrijd draait alles om tijd. Ondanks dat de herensloepen pas om 14uur starten was het net alsof we eerst even een wedstijdje deden om op tijd bij de kraan te komen. De wedstrijd om het palaver voor de stuurlui bij te wonen had ik al opgegeven maar de route was me bekent dus kalmte kan u redden. Even na 13uur reden we op de kraan af, deze was inmiddels al weer druk met het kranen van de dames sloepen die hun wedstrijd al hadden gehad in de ochtend. Een uiterst vriendelijke assistent van de kraanmachinist keek enigszins verbaast naar ons aankomst en verwoorde deze verbazing met “nou nou jullie zijn ook maar flink aan de late kant”. Om enkele seconden te berusten in ons reactie “is dat zo? De start is toch pas 14 uur, dus we hebben nog 3 kwartier om daar op tijd te verschijnen?” De warming up hebben we vanochtend al gehad in een bekertje, sommigen met melk, sommigen met suiker een enkeling met alles en een ander met niks.
Na het kranen op naar de haven, inschrijven, omkleden nog 2 tellen slap lullen, toch nog een tosti wegwerken en een kwak vet in de naad. Zo T1 is klaar en er is zelfs nog tijd om even een stukje op en neer te roeien voor de startlijn. Mooi we zijn er klaar voor. Nog even wachten tot de 3e start serie en dan gaan we ff vlug dit blokje om. In vergelijking met de laatste wedstrijd op het wad van 32km is de 15km die we nu op de Kaag roeien een mooi trainingsrondje. Ondanks dat dit niet een afstand is die angst in boezemt blijft het een wedstrijd en daarbij is het zelfs mogelijk om je in 5km compleet kapot te roeien. Verder nadenken is echter niet meer nodig want daar klinkt het startschot en onder gejoel van publiek en T3 gaan we vol in de aanval. Enkele sloepen uit onze serie kunnen we niet voorblijven dus we duiken ze mooi op het roer en racen ons eigen race. Met strak stuurwerk, bulderend telwerk, en een grommende V8 laten we in no time de startlijn achter ons om hem later in de wedstrijd nogmaals te kruisen al vorens te kunnen finishen. De kilometers snellen voorbij en al snel zitten we op de helft van de route. Zo nu en dan wordt het geluid van de V8 wat minder maar de coachende woorden van stuur en roeiers weet keer op keer het vuur weer aan te wakkeren.
De startlijn wordt al vlot voor de tweede maar overgestoken om daarna de laatste 5 kilometer aan de andere kant van de lijn af te ronden. “Hymjend en pustend wurdt letterlik it snot foar de eagen wy roeit” Een enkel blauwshirt kleur groen/geel en het gerachel laat de riem nog mooier glimmen. De enige die daar op dat moment het zicht op kan hebben heeft gelukkig zijn blik op het parcours en peloton voor hem gericht en loodst de sloep de laatste meters in. Een laatste rukje, een pukkeltsje er bij en nog even de bealch achter oer om tot slot de finishlijn te passeren. Wederom gestreden tot de laatste meter zakken 8 krachtpatsers gelijktijdig als een zoutzak in. Dat is karakter, dat is grenzen verleggen, dat is doorzetten, dat is teamsport en bovenal dit is sloeproeien!
Ondanks dat het terug kranen van de sloepen uit het water terug op de karren een eeuwigheid lijkt te duren wordt deze tijd geduldig afgewacht. Als dan uiteindelijk de sloep weer achter de FIP bus ligt klikken de eerst blikjes sissend open en wordt er even tussen bus en sloep geëvalueerd. Dan nog maar even op naar de tent en de andere ploegen om ook daar even te socializen en de prijs uitreiking af te wachten. Voor mijn gevoel is de uitslag heel snel bekend, het kranen moet dus wel heel lang geduurd hebben of ze zijn hier gewoon heel snel met het berekenen van de uitslagen. Maar goed het geroezemoes van een feestende menigte en de doffe tonen via een microfoon maken dat ik er zoals zo vaak niks van hoor dus ik wacht rustig het uitslagen lijstje af. Stiekum hopend op een plek in de top 15 waar ik tijdens de HT ook op hoopte maar wat een 16e plek werd sprak ik deze wens nu niet uit. We hadden weer lekker geroeid en het was gezellig dus mijn dag kon al niet meer stuk. Totdat ik toch de klanken van “Tréwes” uit de speakers kon waarnemen.
Geweldig de dames van T3 waren in de prijzen gevallen ik was al bijna bezig hun van mijn felicitaties te voorzien toen ik zag dat er geen dames maar heren op het erepodium stonden. Oh hahaha ze waren al met de uitreiking van de heren bokalen begonnen dus T2 was in de prijzen gevallen. Prachtig al die vertwijfeling maar die werd nog groter toen onze beer van 207cm naar mij begon te schreeuwen dat wij het waren die in de prijzen waren gevallen. Onmogelijk en ontkennend begaf ik mij dan toch richting schavot om alvorens naast Rutger, die als op het hoogste podium had plaats genomen, een blik op de lijst van de organisatie te werpen. Het was waar T1 was in de prijzen gevallen en dan niet een 2e of 3e notering maar gewoon 1e in de heren eerste klasse. Het podium was klein maar bleek groot genoeg voor Rutger en mij want of de rest van T1 durfde deze belangstelling niet aan of verkeerde nog steeds in ongeloof voor het behalen van deze prestatie. Uiteindelijk bleek dan ook nog eens dat we 15e overall waren geworden dus dit werd een hobbelig ritje naar huis.
De 3e helft werd later in de bus op de terug weg voortgezet onder het genot van hapjes en drankjes bleken oude tijden herleven. De nieuwe garde werd bekent gemaakt met de T1 busreisjes, met oude verhalen van voorgaande T1 leden en hun planking prestaties in een rijdende bus die eindigden achter de achterste banken werd geprobeerd om ook de beer van T1 deze actie te laten herhalen. Gelukkig stond hij stevig in schoenmaatje 50 en liet hij zich niet overhalen anders weet ik zeker dat ik de volgende wedstrijd in Terherne minimaal 2 roeiers had moeten laten invliegen. Onderweg werden diverse opties geopperd om de overwinning te vieren waarvan de knorrende magen ons de afslag naar het redlight district voorbij loodsten in de richting van de wok in Emmeloord. Vlak voor deze bestemming presteerden we het om het busje van T3 in te halen eveneens onderweg naar de wok. Bij deze inhaal move bleek echter een stuk minder overredingskracht noodzakelijk te zijn om via het niet geblindeerde raam van de bijrijder de ingehaalden te trakteren op een onbedekt zitvlak. Ook nu bleef stuur de ogen strak op de weghouden om niet van koers te wijken al rolden de tranen over de wangen. Of dit beeld nu ook de reden was dat T3 vlak voor de wok hun eetlust verminderde zullen we nooit weten. Oude tijden herleven en er wordt nieuw leven in T1 gesnoten.
Remco Wierda
Stuurman Tréwes 1
p.s. R-J do hast wat mist jonguh, doe hiest die de bûssen d’r út skuord.